Page 96 of Near Dark

Harvard had denis-agent zijn plan uitgelegd, en zij meende eveneens dat dat het proberen waard was. Ze zouden altijd op wredere ondervragingstechnieken kunnen terugvallen, en zo nodig nog drastischer te werk kunnen gaan.

De bal lag nu bij de Contessa. Het zou volledig aan haar eigen houding liggen hoe alles zich zou ontwikkelen.

Als ze intelligent was, wat ze volgens zeggen beslist was, zou ze hopelijk het juiste doen. Maar onder druk namen mensen soms desastreuze, levensgevaarlijke beslissingen. Ze zouden moeten afwachten waar de Contessa hen naartoe bracht.

Voor Harvath stond in elk geval vast dat als ze hem of Sølvi in gevaar bracht, hij zonder ook maar een moment te twijfelen een kogel door haar hoofd zou schieten.

41

Op het afgesproken tijdstip leek alles in gereedheid te zijn. De boot dobberde op het water, Sølvi zat aan het stuurwiel, de drone zweefde in de lucht en Harvath zat in zijn schuilplaats. Nu hoefde alleen de Contessa nog maar te komen.

Als ze inderdaad kwam opdagen, zouden Harvath en Sølvi haar eerder zien dan zij hen. Dat stond vast.

Op het meer dobberde de Riva, met de motoren en bootverlichting uitgeschakeld. Via de nachtzichtcamera van de drone hield Harvath het park en de steiger in de gaten. Sølvi zocht de oever af met de nachtkijker die hij haar had gegeven.

Ze zag de koplampen nog voordat Harvath die opmerkte. ‘Voertuig nadert,’ zei ze. ‘Zuidwestelijke hoek van het park.’

‘Begrepen,’ zei Harvath. ‘Ik zie hem. Onze eregast is zojuist gearriveerd. Dat, of er kan elk moment een drugsdeal plaatsvinden.’

Even later kwam er een andere auto aanrijden, die langszij parkeerde, en als je op de dronebeelden afging, leek het inderdaad om een drugsdeal te gaan.

Een minuut later reden de auto’s weg, en dus moesten ze nog wat langer op de Contessa wachten.

Opeens viel Harvath iets op. ‘Nadering. Solitaire gedaante. Noordwestelijke ingang.’

Ditmaal zag het er wat veelbelovender uit. De Contessa had natuurlijk in de auto naar het park kunnen rijden, maar dat lag op loopafstand van haar villa. Dat was niet genoeg om te bepalen of zij het was, maar het was een begin.

De gedaante liep over het pad in het park in de richting van de steiger, niet te snel en niet te langzaam.

‘Ze is het,’ zei Harvath, die nu zeker was van zijn zaak.

‘Begrepen,’ antwoordde Sølvi. ‘Nog staartschutters?’ vroeg ze, een term gebruikend waarmee soms criminele medeplichtigen werden aangeduid die buiten het zicht achterbleven om alsnog toe te slaan als een klus fout liep.

‘Nee,’ zei Harvath. ‘Ik zie niemand. Het lijkt erop dat ze alleen is.’

‘Wat wil je dat ik doe?’

‘Wacht tot ze aan het einde van de steiger is en jou het teken geeft. Dan kun je naar de wal komen.’

‘Begrepen,’ zei Sølvi. ‘Ik blijf stand-by.’

De figuur liep naar het einde van de steiger, pakte haar mobiele telefoon en knipperde driemaal met de zaklampfunctie.

Harvath hoefde niets te zeggen. Dit was het moment waarop Sølvi het overnam. Ze startte de motoren, schakelde de versnelling in en zette koers naar de oever.

Terwijl ze de boot bestuurde, maakte ze alleen gebruik van de nachtkijker. De bootverlichting schakelde ze geen enkele keer in, om te voorkomen dat eventuele belagers in een hinderlaag daarvan zouden profiteren.

Eenmaal bij de oever was er zoveel omgevingslicht dat ze haar nachtkijker niet meer nodig had. Ze zette de bril af en stopte die in het compartiment naast haar, terwijl ze met haar ogen knipperde om zich aan de nieuwe situatie aan te passen.

Het duurde maar heel even voordat ze de eenzame gedaante aan het eind van de steiger zag. Sølvi was het met Harvath eens dat het waarschijnlijk om de Contessa ging, maar ze zou zich pas een beetje kunnen ontspannen als dat volledig bevestigd was.

Ze maakten gebruik van een oude foto van Tatiana Montecalvo van de Italiaanse inlichtingendienst, uit de tijd dat ze in Rome op de Russische ambassade werkte. Hij was zo’n twintig jaar oud, of mogelijk ouder. Het viel niet te zeggen hoeveel ze inmiddels was veranderd, noch hoeveel plastische chirurgie ze misschien had ondergaan.

Toen Sølvi dichter bij de pier kwam, kon ze zien dat de vrouw weliswaar het een en ander had laten bijwerken, maar niet zo grondig dat ze onherkenbaar was.

Ze was ouder en maakte een wat fletsere indruk, maar was nog steeds onmiskenbaar Tatiana Montecalvo. Dit was hun doelwit.

Sølvi manoeuvreerde de boot op dezelfde manier langs de steiger als ze eerder op de dag met Harvath had gedaan. Op dat moment trok de Contessa haar pistool.

---