Page 95 of Near Dark

Ze deugde. Het wemelde in de wereld van de mensen die je vertelden wat je wilde horen. De waardevolle mensen, de mensen die het waard waren om te koesteren, waren degenen die je onverbloemd zeiden wat je moest weten.

Deze Noorse ninja was een vrouw met inhoud. Stille fjorden hadden blijkbaar diepe gronden. Als je hem vroeg wat hij aantrekkelijk vond, had hij nooit echt aan wijsheid gedacht. Althans tot nu toe niet.

Ze leek veel uit haar ervaringen te hebben geput. Dat gaf haar iets extra’s en maakte haar nog interessanter. Hij wilde weten waar ze was geweest, wat ze had gezien en welke lessen ze had geleerd. Maar dit was daarvoor niet het moment.

Nu moesten ze zich op de Contessa concentreren. Want als ze dit niet tot een goed einde brachten, deed niets er nog toe.

40

Tatiana Montecalvo, de Contessa, was inderdaad blij om weer van Alexander Kovaljov te horen, vooral toen ze vernam dat hij extra informatie over Scot Harvath had. Hij beweerde zelfs concrete inlichtingen te hebben over de locatie waar Harvath zich op dat moment bevond. ‘Als het inderdaad om betrouwbare informatie gaat,’ had ze tegen hem gezegd, ‘ben ik zeker geïnteresseerd.’

Eerst hadden ze over de prijs gesteggeld. Ze had hem gewaarschuwd dat wie te gretig is, teleurgesteld kan worden. Hij wees erop dat een van haar concurrenten mogelijk zijn vraagprijs wilde betalen. Misschien iemand zoals de trol.

Ze kreeg al kippenvel bij het noemen van de naam van dat mannetje. Ze verachtte hem. Hij was een veelvraat met een walgelijke eetlust, stuurloos zwalkend op een duivelse zee vol eindeloze genotzucht, en tot op de dag van vandaag nam ze het zichzelf nog altijd kwalijk dat ze eraan had meegewerkt om zijn gulzige buikje te vullen.

Omdat ze zijn voorkeur voor exotische seksspelletjes en vrouwen met een bepaalde uitstraling kende, had ze gemeend hem om haar vinger te kunnen winden. In de tijd van de mainframecomputers, lang voor de alomtegenwoordige cloud, had ze zich ten doel gesteld haar slimste en best getrainde meisje naar hem toe te sturen om zijn pc met een virus te besmetten. Alles wat al op zijn harde schijven stond, en alles wat vanaf dat moment op zijn computerscherm verscheen, zou van haar zijn.

In plaats daarvan had hij haar een koekje van eigen deeg gegeven en het meisje met een eigen Trojan horsevirus naar haar teruggestuurd. Toen dat eenmaal naar haar systeem was geüpload, had hij al haar gegevens gewist, zodat haar operatie op jaren achterstand werd gezet.

Dat was een pijnlijke les in de kunst van de oorlogvoering geweest, een les die ze nooit was vergeten. Als ze tegenwoordig iets probeerde, ging ze veel zorgvuldiger te werk. De grootste kans op succes had je vaak als je meer bood dan een concurrent, al voordat die wist dat er een krachtmeting was.

Dit was geen informatie waarmee ze moest gaan leuren. Ze had al een koper die in Harvath geïnteresseerd was. Hij zou drie keer zoveel betalen als wat Kovaljov vroeg. Wat zou het fijn zijn om zo gemakkelijk geld binnen te halen, en als ze daar tegelijk de trol mee kon buitensluiten, was het allemaal nog profijtelijker.

Daarom was ze met de vraagprijs van de man akkoord gegaan, mits de informatie kon worden geverifieerd. Daarmee was de tweede fase van de onderhandelingen begonnen.

Hij zou de informatie die hij bezat beslist niet elektronisch versturen. Als ze de schatkaart eenmaal binnen had, waarom zou ze hem dan nog betalen? Nee, dit moest allemaal onder vier ogen afgehandeld worden. De Contessa ging akkoord, omdat ze meende geen keuze te hebben.

Toen kwam het volgende punt. Kovaljov maakte zich zorgen dat zijn afwezigheid op de ambassade in Vilnius zou worden opgemerkt. Hij zou daarom niet zelf komen, maar een koerier sturen, iemand die hij vertrouwde. Een vrouw. Zodra de Contessa de informatie had geverifieerd, moest het geld meteen op zijn rekening worden gestort en zou hij de koerier machtigen om alles aan haar te overhandigen.

Hoewel ze niet graag met een tussenpersoon werkte, wilde ze ook weer niet zo moeilijk doen dat ze de deal daarmee verpestte. Ze ging nogmaals akkoord met zijn eisen. Nu moesten alleen de details van de afspraak nog geregeld worden.

Toen hij eenmaal uiteen had gezet hoe hij die wilde laten verlopen, moest ze hem nageven dat hij zijn huiswerk had gedaan. Hij was een slimme, vindingrijke man. Ze was blij dat ze hem in haar zak had. Het viel niet te zeggen welke andere waardevolle informatie hij haar in de toekomst zou kunnen leveren. Als hij in deze richting voortging, konden ze samen veel geld verdienen.

Wat ze niet wist, was dat Alexander Kovaljov nooit meer contact met haar zou opnemen. Hij zat in een voormalige Amerikaanseblack sitein Litouwen en had een deal gesloten met de nieuwe waarnemend directeur van devsd, Filip Landsbergis.

Door ermee akkoord te gaan met de Contessa te communiceren, op basis van een script dat Harvath en Nicholas hadden opgesteld, had Kovaljov bepaalde garanties van de Litouwse regering kunnen loskrijgen. Als hij zou blijven meewerken, zou zijn baas medische zorg blijven ontvangen en zou het hele vierkoppige team uiteindelijk naar Rusland mogen terugkeren.

Maar als hij niet meewerkte, zouden Harvath en de Noorse vrouw terugkomen. Dan zouden de Litouwers een stapje opzij doen en waren de Russen aan hun genade overgeleverd. Kortom, er was slechts één verstandige uitweg, en Kovaljov had daarvoor gekozen. Tot nu toe leek het allemaal te werken.

Nu de afspraak was geregeld, was de grootste vraag nog hoe ver Harvath met de Contessa durfde te gaan.

‘Heb je ooit een vrouw gemarteld?’ had Sølvi gevraagd.

‘Ondervraagd wel, maar niet gemarteld.’

‘Er zijn verschillen bij vrouwen. Wat hen bang maakt, waar ze op reageren. De gevoelige punten zijn niet altijd gelijk aan die bij mannen.’

‘Jij mag de kapitein zijn, niet alleen van de boot, maar van de hele ondervraging,’ had hij glimlachend gezegd. ‘Ik kijk ernaar uit om jou aan het werk te zien.

‘En nu we het er toch over hebben,’ voegde hij eraan toe, ‘afgaande op wat ik in Vilnius heb gezien, kunnen kogelgaten in de Contessa heel snel ook kogelgaten in de boot worden. Ik meld het maar even. Ik kan niet echt goed zwemmen.’

‘Ik heb dat vaker gehoord over de Navyseals. Ze zijn goed met stewardessen en slecht met zwemmen.’

Het was leuk om een beetje met haar te bekvechten, maar ze hadden nog een hoop werk te verrichten. Behalve dat hij de dronebeelden nog moest bekijken en de accu’s moest opladen, had hij een andere manier gevonden om de Contessa te ondervragen, en als ze geluk hadden, hoefde hij haar daarbij niet te mishandelen.

‘Ik ben een en al oor,’ had Sølvi gezegd. ‘Wat stel je voor?’

‘Dit heeft al eens eerder gewerkt. Wat dacht je ervan om haar een ander aanbod te doen dat ze niet kan weigeren?’

---