Page 85 of Near Dark

‘Over een van onze operaties?’

‘Pas nadat het rapport was ingediend,’ zei de bebaarde man in een poging zijn handelen te rechtvaardigen. ‘Waarom zouden onze superieuren als enigen rijk mogen worden van ons werk?’

‘Alexander, je hebt ons verraden.’

‘Ik heb alleen maar gedaan wat elke dag in Moskou volop gebeurt. Zij gebruiken de informatie van onze inlichtingendiensten om intellectueel eigendom te stelen en winst te maken op de beurs. Waarom mogen wij niet hetzelfde doen, vooral omdat wij in het veld juist de risico’s lopen?’

Gurjev had te veel pijn om zelfs maar zijn hoofd te schudden. Het enige wat hij nog kon doen om zijn teleurstelling te tonen, was een moment lang zijn ogen sluiten.

Toen hij ze weer opende, zei hij: ‘Vertel hun hoe ze Montecalvo kunnen vinden. Als je dat niet doet, zullen ze ons vermoorden.’

36

Boston, Massachusetts

Vanaf het moment dat hij op Logan International was geland, deed de Ghost wat hij het beste kon. Hij begon een sociaal netwerk op te bouwen. Zoals de meeste taxichauffeurs was ook deze chauffeur een prima informatiebron. Hij wist niet alleen een hoop over de buurt waar de Ghost zou verblijven, maar had ook een vriend wiens schoonzus daar een winkel dreef.

Het bleek een kleine buurtwinkel te zijn, op twee stratenblokken van de driekamerflat van Harvaths overleden vrouw. Aan de overkant van de straat was een speeltuin.

De winkel bleek het zenuwcentrum van de buurt, waar je alle roddels, geruchten en verdachtmakingen van de buurt kon vernemen, tot wel tien straten verderop in alle richtingen.

De Ghost liet de taxichauffeur stoppen en vroeg of hij hem daar wilde introduceren. Hij deed snel een paar boodschappen, maakte een vriendelijk praatje met de eigenaresse en vertrok naar zijn Airbnb vlakbij.

In de loop van de volgende twee dagen bezocht hij de winkel regelmatig. Hij maakte zich bekend als fotograaf en videofilmer uit New York, die een levende historie van de wijken van Boston aan het samenstellen was. Het doel van zijn ‘project’ was om de ziel van elke buurt in beelden te vangen, de dagelijkse dingen die het hart van de buurt vormden, evenals de excentrieke en aparte persoonlijkheden.

De eigenaresse vond het een prachtig idee. De winkel was al drie generaties lang in haar familie. Ze was opgegroeid in de buurt en kende iedereen. En zo begon zijn sociale netwerk te groeien.

Ondertussen hielden Johnson en Preisler zich bezig met de tactische aspecten van de operatie. Op basis van hun ervaring en de beperkte tijd die ze bij Lara’s ouders hadden doorgebracht, was het huis of een plek tussen het huis en de speeltuin de meest waarschijnlijke plek voor een aanval. Gelukkig was Marco op dat moment niet op school, dus dat verminderde de logistieke problemen. Toch zouden ze hun handen er nog steeds aan vol hebben. Harvath had gelijk gehad om hen naar Boston te sturen.

Zonder Harvath zouden Lara’s ouders nooit aan zo’n plan hebben meegewerkt. Als ze hun eigen koers hadden moeten varen, hadden ze hun toevlucht tot het vertrouwde patroon genomen.

Ze zouden Marco hebben opgepakt en een vliegtuig naar Brazilië hebben genomen. Daar, in Providencia – de beruchte favela in Rio de Janeiro waar ze zelf waren opgegroeid – hoopten ze de storm te kunnen uitzitten.

Maar nu er mogelijk honderd miljoen dollar op Harvaths hoofd stond en Marco een onweerstaanbaar lokaas was, zouden ze nergens meer echt veilig zijn. Dit was de beste manier om deze operatie uit te voeren. Hoop op het beste, bereid je voor op het ergste en zorg ervoor dat Marco een zo normaal mogelijk leven leidt.

In tegenstelling tot veel van hun vrienden, gaven ze Scot niet de schuld van Lara’s dood. Zowel hun dochter als hun schoonzoon, respectievelijk rechercheur bij Moordzaken en inlichtingenagent, hadden zware, gevaarlijke banen. Belangrijker nog was dat ze wisten dat Scot van Lara had gehouden. Ze wisten ook dat hij nog steeds van Marco hield. Hij zou hen nooit opzettelijk in gevaar willen brengen.

Toen Nicholas contact met hen had opgenomen, hadden ze daarom met Scots verzoek ingestemd. Zelfs nu hun dochter er niet meer was, maakte Scot nog deel uit van hun familie. Ze hielden niet alleen van hem, ze vertrouwden hem ook.

Ze hadden hun leven in zijn handen gelegd en Harvath was uiterst gewetensvol met die verantwoordelijkheid omgegaan. Hij wist dat Preisler, Johnson en Kost hun leven in de waagschaal zouden stellen om hun veiligheid te waarborgen. Daarom had hij Nicholas gevraagd om hen op pad te sturen. Marco was een voor de hand liggende keuze.

De mannen waren ook zo waanzinnig slim. Ze zouden iedereen die in de buurt kwam niet alleen razendsnel identificeren, maar ook bliksemsnel met hun messen laten kennismaken.

En dat was in Camp David juist Harvaths grote zorg geweest, dat een huurmoordenaar een familielid zou gebruiken om hem uit zijn schuilplaats te verjagen. Hij had gevreesd dat de moordenaar van Carl het mogelijk ook voorzien had op Marco, Lara’s ouders of misschien zelfs zijn eigen moeder in Californië.

Zij was inmiddels door een team uit het seniorencomplex weggehaald en naar de marinebasis Coronado overgebracht.

Gezien de enorme premie was zelfs een Amerikaanse marinebasis misschien niet geheel veilig, maar Sloane Ashby en Chase Palmer, de twee agenten aan wie Harvath had gevraagd om over zijn moeder te waken, hadden er alle vertrouwen in. En dat gold ook voor de troep U.S. Navyseals die hun intrek rond Mrs. Harvath hadden genomen. Ze maakte deel uit van hun familie en ze zouden er zeker voor zorgen dat haar niets overkwam.

De nog resterende kern van Harvaths team, Haney en Staelin, tezamen met de voormalige Force Reconmarinier Matt Morrison, ex-Groene Baret Jack Gage, en ex-sealTim Barton, hield zich als Quick Reaction Force gereed om vanaf de basis Andrews koers te zetten naar elke plek ter wereld waar hun aanwezigheid vereist werd.

In de tussentijd zette de Ghost het onderzoek naar Lara’s buurt voort teneinde inzicht te krijgen in de bewoners en hun dagelijkse ritme.

Preisler en Johnson probeerden in het appartement op de achtergrond te blijven en de familie niet te dicht op de huid te zitten, wat gemakkelijker gezegd was dan gedaan.

Niet alleen was het onprettig om voortdurend twee meedogenloze, zwaarbewapende kerels om je heen te hebben, er was ook nog een logistieke complicatie. Lara’s appartement lag op de eerste verdieping en haar ouders woonden daarboven. Het appartement op de begane grond was een huurpand, maar stond momenteel leeg. Het voortdurende de trap op en af rennen, vooral door Lara’s moeder, was werkelijk een probleem. Telkens als ze iets ging halen, moest een van de mannen met haar meelopen. Uiteindelijk was het Preisler die de knoop doorhakte. Hij was het zat om steeds op en neer te moeten lopen.

Hij pakte drie lege wasmanden, liep met Lara’s moeder naar boven en zei dat ze moest inpakken. Kruiden, boeken, kleren, het kon hem niet schelen. Ze kon de manden vullen met alles wat ze wilde. Ze konden niet de hele tijd de trap op en neer blijven lopen. Dat was te gevaarlijk. Preisler en Johnson konden hen alleen daadwerkelijk bescherming bieden als ze allemaal bij elkaar bleven.

---