Page 79 of Near Dark

Toch drukte hij op de knop om hen binnen te laten en terwijl het hek openzwaaide, droeg hij hun op de auto in de ondergrondse parkeergarage te zetten.

Harvath vond het helemaal niet zo’n goed idee. Volgens zijn plan zou Sølvi bij de Land Cruiser op de binnenplaats blijven. Zonder de drone moesten ze iemand hebben die buiten op de uitkijk stond. Hij maakte zich ook zorgen dat als Simulik schuldig was hij alleen maar bang zou worden als er ineens een lid van de Noorse Inlichtingendienst voor de deur stond. Het viel niet te zeggen hoe hij zou reageren.

Harvaths aanwezigheid was niet veel beter, maar hij was in ieder geval een bekende voor devsd-directeur. En dat had zwaar meegewogen in zijn plan.

Hij had niet tot de volgende dag willen wachten om een bijeenkomst elders te regelen.

Dat had Simulik alleen maar de kans gegeven om hem dwars te zitten. Hij moest hem verrassen en uit balans brengen. Daarvoor had hij een smoes nodig waarom het per se die avond moest en dan ook nog bij de directeur thuis. Hij moest hem zoiets waardevols voorspiegelen dat hij toe zou happen, met een ontmoeting zou instemmen en hen binnen zou laten. Hij besloot een van de beste en meest authentieke troefkaarten uit te spelen die hij bezat.

Het was voor hem veelzeggend dat de Russen niet bij Landsbergis waren langsgegaan nadat ze Luksa op brute wijze de informatie over Kaliningrad hadden ontfutseld. Ze waren naar zijn baas gegaan. In Harvaths ogen kon dat slechts één ding betekenen: de reputatie van devsd-directeur was al aangetast.

De Russen hoefden geen tijd meer aan Landsbergis te verspillen. Ze hadden Simulik opgedragen hun de informatie te geven die ze wilden hebben, en dat had hij gedaan.

Volgens Landsbergis had zijn baas hem in zijn kantoor bij de Staatsveiligheidsdienst voor een gesprek ontboden. Dat zou dan op de dag na de mishandeling van Luksa zijn geweest.

Er deden geruchten de ronde dat Litouwen assistentie had verleend bij een buitenlandse operatie in Kaliningrad. De president wilde daar volledig over geïnformeerd worden. Als Landsbergis daar iets van wist, had Simulik gezegd, dan was dit het moment om het op te biechten. Als hij niet alles vertelde wat hij wist, zou devsd-directeur hem niet kunnen beschermen.

Landsbergis legde Harvath uit dat het op dat moment vreemd had geleken dat Simulik zich zo op hem had gericht. Alleen als je wist dat de Russen Luksa hadden gemarteld, viel dat te begrijpen.

Simulik had een behoorlijk compleet beeld van wat zich had afgespeeld. Uiteraard hadden de Russen hem ingelicht, en Landsbergis had alles opgebiecht, zodat ook de rest duidelijk werd. Daarna had zijn baas er nooit meer over gesproken.

Ondertussen wist Landsbergis niet wie het doelwit van Harvaths ontvoeringsoperatie in Kaliningrad was geweest. Dat was het lokaas om devsd-directeur ertoe te bewegen het hek voor zijn woning te openen.

De Russen wilden dolgraag informatie over Oleg Tretjakov hebben, die aan het hoofd stond van de geheime operaties voor Oost-Europa. Moskou wilde weten of hij nog leefde, waar de Amerikanen hem hadden vastgehouden en hoeveel hij had prijsgegeven.

Toen Landsbergis uitlegde dat niet alleen Harvath in de auto zat, maar dat hij ook informatie had verzameld uit de recente operatie die van vitaal belang voor de Litouwse nationale veiligheid was, kon Simulik hen onmogelijk nog de deur wijzen.

Harvath had zijn plan vliegensvlug in elkaar gezet, maar het had gewerkt. Ze waren het complex binnengekomen. Hij hoopte dat de rest zelfs nog makkelijker zou zijn.

Volgens Landsbergis woonde Simulik alleen in het huis, zijn vrouw had hem een paar jaar geleden verlaten. Er waren geen beveiligers en devsd-directeur had ’snachts geen persoonlijke beveiliging.

Terwijl Harvath de garage in reed, merkte hij de camera’s op. ‘Als hij hier geen personeel heeft, wie bekijkt die beelden dan?’ vroeg hij.

‘De camera’s binnenshuis zijn ofwel kapot ofwel niet aangesloten,’ zei Landsbergis. ‘De beelden van de paar buitencamera’s die wel werken, zijn op een scherm in zijn studeerkamer te zien.’

In de garage stonden twee auto’s geparkeerd, een Mercedes sedan en eenbmwcabriolet, en verder nog een Harley-Davidson-motorfiets. Volgens Landsbergis waren ze allemaal van Simulik.

Harvath parkeerde bij de deur van het trappenhuis dat het gebouw in voerde. Sølvi, die uit het zicht op de achterbank had gelegen, ging rechtop zitten.

‘Ik denk dat we je plan moeten heroverwegen,’ zei ze. ‘Ik blijf hier niet zitten om een garage in de gaten te houden, terwijl jullie boven zijn met de man die verantwoordelijk is voor de moord op Carl.’

‘De pin is al uit de granaat getrokken.’

‘Stop hem er dan weer in. Ik ga met jullie mee.’

‘Luister,’ antwoordde Harvath, ‘ik beloof je dat als hij schuldig is jij van mij de kans krijgt hem te ondervragen. We willen allebei hetzelfde. Ik weet wat ik doe. Laat me mijn gang gaan.’

Sølvi wilde erbij zijn. Ze wilde meemaken hoe alles zich ontvouwde. Maar ze begreep waarom Harvath zijn eigen plan wilde trekken. ‘Zodra je iets hebt, wil ik het weten.’

‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘En als jij iets verdachts ziet, wil ik het weten. Afgesproken?’

De Noorse knikte en Harvath gebaarde naar Landsbergis dat het tijd was om te gaan.

Ze stapten uit de Land Cruiser en Harvath liet de Litouwer voorgaan. Ze hadden dit deel van het plan al verschillende keren doorgenomen. Alles moest perfect verlopen. Als er ook maar iets misging, kon Harvath het verder wel vergeten.

Alleen al door contact met devsd-directeur te leggen, had hij een presidentieel bevel genegeerd. Er was hem niet alleen bevolen geen contact te leggen, maar hij had ook te horen gekregen dat hij Simulik onder geen voorwaarde iets mocht aandoen.

Wie iets begint, moet het ook afmaken, meende hij. En, zoals hij Sølvi had laten weten, de pin was al uit de granaat getrokken. Volle kracht vooruit.

---