Page 56 of Near Dark

‘Ik dacht dat u zich misschien wilde opfrissen voor uw vergadering,’ zei de basiscommandant. ‘We hebben een viplounge voor u gereserveerd, compleet met douche.AirmanWilliams kan u daarheen brengen en als u klaar bent naar mijn kantoor rijden. U zult gebruikmaken van onze beveiligde vergaderruimte.’

Lawlor was met Harvaths verzoek rechtstreeks naar de president gegaan. Vervolgens had de president Lawlor in contact gebracht met de minister van Defensie, die alles had geregeld. Hij had Mitchell beslist geïnstrueerd om alles uit de kast te halen. Dit was een eersteklasbehandeling.

Harvath keek op zijn horloge en wreef over de stoppels op zijn wangen. Hij had ruim voldoende tijd voor een warme douche en een scheerbeurt tot zijn bespreking met Proctor en Jasinski.

‘Dat klinkt uitstekend,’ antwoordde hij. ‘Dank u.’

Terwijl airman Williams Harvaths uitrusting van het vliegtuig naar de auto bracht, bedankte Harvath de vliegtuigcrew. Ze waren van plan om de nacht in België door te brengen en de volgende ochtend naar de Verenigde Staten terug te vliegen. Hij wenste hun een veilige reis, bedankte Mitchell nogmaals en schoof op de passagiersstoel van de auto.

Williams was een hoffelijke, professionele jongeman die afkomstig was uit de Florida Panhandle bij Destin. Het gebouw waar ze naartoe reden lag zo dichtbij dat ze nauwelijks tijd hadden voor een praatje.

Williams parkeerde voor de ingang, opende de kofferbak en stond erop Harvaths persoonlijke tas naar binnen te dragen.

‘Dat is niet nodig, hoor,’ antwoordde Harvath. ‘Maar toch bedankt. Je hoeft er alleen maar voor te zorgen dat de rest van mijn spullen nog hier is als ik naar buiten kom.’

‘Komt in orde, meneer,’ zei de jonge chauffeur. ‘Dat beloof ik.’

Williams liep met Harvath naar de deur en haalde zijn sleutelkaart door de elektronische lezer. ‘De gang door, dan de eerste deur links. Neem alle tijd die u nodig hebt. Ik zal er zijn.’

Harvath bedankte hem en ging naar binnen.

De ruimte zag eruit alsof er ooit een officiersclub in had gezeten. De wanden waren gelambriseerd en overal hingen ingelijste foto’s en afbeeldingen die met de militaire luchtvaart te maken hadden.

De inrichting was weliswaar smaakvol, maar al enkele tientallen jaren oud. Het rook er naar dezelfde industriële schoonmaakmiddelen als op de meeste Amerikaanse militaire bases, waarschijnlijk omdat Uncle Sam dat spul in bulk kocht.

Harvath liep de gang door, vond de deur die hij zocht en stapte naar binnen.

De ruimte was ongeveer even groot als een bescheiden eenkamerappartement. Er was een zithoek met een tv, een bureau, een display met snacks en een kitchenette met een minikoelkast, een koffiezetapparaat en een magnetron, evenals een kleine badkamer met een douche.

McGee had niet alleen spullen voor Harvath geleverd, maar was ook zo vriendelijk geweest om een tas met kleren en toiletspullen te laten inpakken. Het ging om comfortabele, onopvallende vrijetijdskleding, zodat hij niet ongewild de aandacht op zich zou vestigen.

Hij legde een paar kledingstukken klaar, draaide het hete water in de douche aan en liep de kitchenette in. Hij opende de koelkast en bekeek de inhoud.

Er zat hetzelfde in als in een hotelminibar. Water, frisdrank, sap, bier en miniflesjes sterkedrank. De Maker’s Mark Bourbon, met de kenmerkende, in rode was gedompelde dop, trok onmiddellijk zijn aandacht.

‘Eentje maar,’ zei hij tegen zichzelf. Hij haalde het flesje uit de koelkast, duwde de koelkastdeur met zijn knie dicht en zocht in de kastjes naar een glas.

De glazen stonden helemaal rechts, samen met de koffiekopjes. Hij pakte er een, opende het flesje bourbon en schonk zich in.

Hij wist dat het een slecht idee was, zoals hij ook wist dat het niet bij ‘eentje maar’ zou blijven. Die ene nam hij nu, en als hij uit de douche kwam nam hij er nog een. Hij probeerde de alcoholgeur te maskeren door zijn tanden te poetsen, met mondwater te gorgelen en een sterke zwarte koffie te drinken.

Zodra hij het glas naar zijn lippen had gebracht, speelde zijn geweten op. Hij mocht zich niet zo door zijn demonen laten overheersen. Hij was verdomme aan het werk. De president had persoonlijk voor deze operatie getekend en alle raderen in beweging gezet. Het laatste waar hij behoefte aan had – hoe goed hij het ook meende te kunnen verbergen – was dat Proctor aan de minister van Defensie rapporteerde dat hij was komen opdagen met een drankkegel.

Hij zette het glas neer, pakte een mok, zette het koffiezetapparaat aan en legde er een pad in.

Terwijl de koffie uit het apparaat liep, liep hij met zijn glas bourbon naar de badkamer en goot het spul in de wasbak weg. Straks had hij alle tijd voor een borrel.

Hij liep naar de kitchenette om de volle koffiemok te pakken, zette die in de badkamer neer en trok zijn kleren uit. Eenmaal onder de douche liet hij het warme water tegen zijn lichaam klateren. Hij dacht alleen nog maar aan het hier en nu, genietend van de warmte. Het viel niet te zeggen hoelang het zou duren voordat hij weer een ontspannen, onbewaakt moment zou beleven.

Een opdracht kon in een oogwenk helemaal in het honderd lopen, waarbij de spanning te snijden was. Hij had lang geleden al geleerd van de kleine dingen te genieten en niets voor lief te nemen.

Dat gevoel van dankbaarheid leek vlak voor een nieuwe operatie altijd sterker te worden. Het leek alsof de tijd vertraagde en hij zich scherper van zijn omgeving bewust werd. Hij beleefde alles veel intenser. Smaken, geluiden, gewaarwordingen. Ze werden rijker en veelomvattender, terwijl ze vertraagd voorbijkwamen.

Dat was precies het tegenovergestelde van wat er in het veld gebeurde, waar alles versneld werd en je de informatie, objecten, geluiden, beweging, zo snel mogelijk moest verwerken en je in ene fractie van een seconde een beslissing moest nemen.

Het leek wel alsof dit voor zijn hersenen de manier was om op adem te komen en de spieren los te maken, als een sprinter die zich voorbereidt om in de startblokken positie te kiezen. En net als bij een sprinter was het altijd een pistool dat alles in gang zette.

Hij draaide de kraan helemaal op koud en bleef zo lang mogelijk onder de waterstraal staan. Door het ijskoude water, ook wel aangeduid als een ‘Schotse douche’, ging er een schok door zijn lichaam. Alsof je een paar espresso’s achter elkaar naar binnen sloeg. Hij voelde zich energiek en alert.

---