Page 49 of Near Dark

‘Kan me niet schelen. Ik geef je één kans. Graag of niet. Wil je een betere baan?’

De jongen knikte.

Nekrasov pakte een visitekaartje en schreef iets op de achterkant. ‘Hoe heet je?’

‘Beni.’

‘Kom vrijdag langs in het hotel,’ zei hij, terwijl hij het visitekaartje door het raam stak. ‘Je bent geen gast, dus zorg ervoor dat je de dienstingang gebruikt.’

Dat was niet als belediging bedoeld, en Beni vatte het ook niet zo op. In zijn ervaring waren rijke mensen simpelweg nogal direct.

Hij stopte het visitekaartje in zijn zak en stapte naar achteren op het moment dat de man een bevel in het Russisch gaf en de chauffeur van de stoeprand weg reed.

Hij bleef staan kijken totdat de enorme auto een hoek omsloeg en uit het zicht verdween. Daarna liep hij kalmpjes de dichtstbijzijnde zijstraat in. Hij betwijfelde of de politie zou komen. Als die daadwerkelijk onderweg was, had hij de staccato jammertoon van de sirenes inmiddels al gehoord. Daar kwam bij dat de politie wel iets beters te doen had dan groepen vechtende tieners uit elkaar halen. Nice werd overspoeld door drugs, illegale gokpraktijken, mensenhandel en de georganiseerde misdaad, en hij vermoedde dat zijn nieuwe weldoener daar maar al te goed mee bekend was.

Achter in de Bentley hadden Nekrasovs gedachten inmiddels weer bij Eva en haar afspraak op oncologie moeten zijn. Maar dat waren ze niet. In plaats daarvan hield hij zich bezig met een groter probleem.

Hij had honderd miljoen dollar beschikbaar gesteld om de meest lucratieve huurmoord in de geschiedenis te faciliteren. Hij was ervan uitgegaan dat als hij diverse moordenaars de kans zou geven, ze allemaal zo snel mogelijk zouden proberen het doelwit om te brengen om de beloning te kunnen opeisen.

Het bedrag stond echter nog steeds open. Het doelwit moest nog steeds worden uitgeschakeld. Daar was hij niet blij mee. Hoe meer hij erover nadacht, hoe kwader hij zelfs werd.

Tegen de tijd dat Valery de Bentley voor het Centre Antoine Lacassagne tot stilstand had gebracht, wist Nekrasov wat hem te doen stond.

Het werd tijd om een aantal mensen te laten weten wat er zou gebeuren als hij niet snel resultaten zag.

20

Vilnius, Litouwen

Sølvi Kolstad was al een tijdlang niet meer in de Baltische staten geweest, en dat had een goede reden. De laatste keer dat ze hier een operatie had geleid, was ze bijna vermoord.

Het had een gemakkelijke opdracht geleken. Een buitenlandse diplomaat, die over waardevolle informatie voor Noorwegen beschikte, wilde een deal sluiten. In ruil voor een lijst van Noorse diplomaten die actief door de inlichtingendienst van zijn regering werden gerekruteerd, wilde de man samen met zijn gezin uit Litouwen worden gesmokkeld en in Noorwegen een nieuwe identiteit krijgen.

Carl Pedersen had Sølvi de leiding gegeven. Het was haar eerste grote operatie geweest en meteen vanaf het begin was alles fout gelopen.

Om te beginnen was de diplomaat een seksist gebleken. Hij had geweigerd om met een vrouw te werken, vooral met een vrouw die op dat moment nog zo jong en onervaren leek. Zodra Sølvi als zijn contact aan hem werd voorgesteld, had hij gedreigd de deal af te blazen.

‘Jij dicteert de voorwaarden van de relatie,’ had Carl haar geïnstrueerd, ‘anders doen zij het, en dat wil je absoluut niet. Zorg er altijd voor dat jij het initiatief houdt.’

Ze probeerde alles wat ze kon bedenken, maar de diplomaat weigerde van gedachten te veranderen. Uiteindelijk had Carl haar aangemoedigd om de man voor het blok te zetten en elk contact te verbreken.

Die tactische zet werkte. Binnen een paar dagen trok de man bij. Toch waren er nog diverse hordes te nemen.

Een van de grootste knelpunten was of de informatie van de diplomaat wel authentiek was. Zijn verhaal was doorspekt met diverse brokjes informatie die denishet jaar daarvoor had binnengekregen, maar de man weigerde te zeggen hoe hij eraan was gekomen. Erger nog was dat hij weigerde hard bewijs voor zijn claim te leveren en evenmin kon hij een plan laten zien hoe hij de lijst te pakken zou krijgen. Hij stelde dat alles overhandigd zou worden zodra hij veilig met zijn gezin in Noorwegen zat.

Niemand hoefde Sølvi te vertellen dat dat een waardeloze deal was. In plaats daarvan had ze, zonder toestemming, heel eigenwijs een tegenaanbod gedaan. Als hij eenmaal bewijs voor zijn claim had geleverd, zou zij ervoor zorgen dat het gezin van de diplomaat naar Noorwegen kon reizen. En als hij de feitelijke lijst had laten zien, zou ze regelen dat hij hen kon volgen.

Toen ze de nieuwe overeenkomst aan Carl rapporteerde, had hij twee opmerkingen geplaatst. Ten eerste had hij haar gecomplimenteerd. Daarna had hij gevraagd hij hoe ze het gezin van de diplomaat uit Litouwen wilde weghalen. Het pleitte voor haar dat ze een prima truc had bedacht. Noorwegen zou een reeks diplomaten en hun gezinnen van verschillende ambassades in Litouwen uitnodigen voor een geheel verzorgde energie-, toerisme- en klimaatdelegatie.

Onderdeel van het plan was om het gezin van de diplomaat tegelijk met de andere gasten uit Vilnius te laten vertrekken. Het zou aan hem zijn om een legitiem excuus te leveren waarom hij zich een dag te laat bij de delegatie zou voegen. Als hij probeerde vanaf de luchthaven te vertrekken, terwijl hij zijn deel van het akkoord niet was nagekomen, zou er een probleem met zijn paspoort blijken te zijn, zodat zijn reis onmogelijk werd. Sølvi dacht echter niet dat het zover zou komen. De diplomaat wilde dolgraag uit zijn land vertrekken en in Noorwegen een nieuw leven beginnen.

Er was enig getouwtrek voor nodig, maar uiteindelijk draaide de Noorse regering bij en ging ermee akkoord de delegatie niet alleen te ontvangen, maar ook alle kosten voor de delegatie en het bezoek aan het noorden van Noorwegen te betalen.

Op de afgesproken dag reed de diplomaat met zijn gezin naar het vliegveld en nam hij afscheid van hen. Later die avond had hij een afspraak met Sølvi, waarop hij de lijst en de onderliggende informatiedossiers voor alle personen op de lijst overhandigde, waarna ze alles kopieerde en ter verificatie naar Carl stuurde.

Toen de melding binnenkwam dat alles in orde was, liet Sølvi de diplomaat weten dat hij toestemming had om naar Noorwegen te reizen en zich bij zijn familie te voegen. De man was dolgelukkig.

Nadat ze hem had verzocht zich zo normaal mogelijk te gedragen en op tijd naar bed te gaan, had ze hem een veilige reis gewenst.

---