Page 46 of Near Dark

Nicholas schudde opnieuw zijn hoofd. ‘Dat is het allemaal niet waard. Het risico is te groot.’

‘Risico is precies de reden waarom de Carlton Group bestaat. De Ouwe heeft deze organisatie juist opgericht omdat deciarisico’s uit de weg ging.’

‘We ondernemen geen zelfmoordmissies.’

‘Akkoord, maar we zeggen ook geen nee om de enkele reden dat iets ingewikkeld of moeilijk is. We doen ons onderzoek, we plannen en beperken de risico’s zoveel mogelijk, maar we kunnen gevaren en onverwachte gebeurtenissen nooit uitsluiten. We kunnen ons niet tegen de wet van Murphy beschermen. En trouwens, als de opdrachten gemakkelijk waren, waarom zou iemand ons dan nodig hebben?’

‘Je verandert van onderwerp,’ zei Nicholas. ‘De Ouwe zei dat je te waardevol was om het veld in te gaan. Hij wilde je hier terug, voorgoed. Maar om een of andere reden kon je dat niet. En als een overmoedige ouder gaf hij toe. Hij stond toe dat je operaties bleef ondernemen. Als je nu teruggaat, kunnen we je niet beschermen. Je zult aan talloze gevaren worden blootgesteld.’

‘Wat is er dan veranderd?’

De kleine man glimlachte. ‘Je bent vastbesloten om God weet hoeveel professionele huurmoordenaars te negeren, die allemaal met elkaar concurreren om jou te vermoorden, teneinde een premie van honderd miljoen dollar die maar één keer in hun leven voorbijkomt te incasseren.’

Opeens kreeg Harvath een ingeving. Met een nog bredere glimlach vroeg hij: ‘Stel dat we dat niet zouden negeren?’

‘Sorry?’

‘Stel dat we erop vertrouwden? Beter nog, stel dat we dat actief zouden aanmoedigen?’

‘Volgens mij moet je in een kamertje met dr. Levi worden opgesloten.’

‘Waar is Lawlor?’ vroeg Harvath, weer terugkomend op het onderwerp.

‘Hij moest naar Langley bellen. ‘Hoezo?’

‘Als hij weer vrij is, moet hij hierheen komen,’ zei Harvath. ‘Ik denk dat ik een plan heb.’

19

Nice, Frankrijk

Maandag

Nikolai Nekrasov, miljardair en eigenaar van Hôtel du Cap-Eden-Roc in Antibes, droeg zijn chauffeur Valery op te stoppen. Ne­krasov was opgegroeid in een ruige buurt van Moskou en genoot nog altijd van een goede vechtpartij.

‘Duizend euro op de Arabier,’ zei hij, terwijl hij naar een groep tieners wees die zich op een braakliggend terrein vol zwerfvuil hadden verzameld.

Het enige wat Nekrasov leuker vond dan naar een matpartij kijken was op de afloop ervan wedden. Hij was er griezelig goed in om een gevecht te kunnen beoordelen en wist meteen wie er ging winnen. Het was een kwaliteit die hem goed van pas kwam, niet alleen als vermaak, maar ook omdat hij de steile weg naar de top van een van de dodelijkste misdaadsyndicaten van Rusland had afgelegd.

Hij had die top bereikt dankzij zijn uitzonderlijke strategische talent, maar alleen dankzij zijn nooit aflatende bereidheid om zijn toevlucht tot meedogenloos geweld te nemen had hij die positie kunnen behouden, en al veel langer dan iemand ooit voor mogelijk had gehouden.

Als je Nekrasov naar het ware geheim van zijn succes had gevraagd, had hij uiteraard geantwoord dat loyaliteit, met name tegenover vrienden en familie, voor hem boven alles ging.

Dat zou een onzinnig antwoord geweest zijn, want Nekrasov had niet alleen veel te veel geld, hij liep ook over van bravado. Hoe ver hij de goot waarin hij was geboren inmiddels ook was ontstegen, hij was nog altijd intens onzeker over wie hij was en waar hij vandaan was gekomen.

Die onzekerheid dreef hem ertoe een façade op te houden waar zelfs de meest fatsoenlijke, oprechte Rus niet tegenop kon. Zo wilde Nekrasov, die altijd de perfecte familieman wilde lijken, het bijvoorbeeld doen voorkomen dat hij zijn hotel op een drukke werkdag had verlaten om zijn vrouw te bezoeken in het Centre Antoine Lacassagne, een gerenommeerd kankeronderzoeksinstituut in Nice, om het plan van haar oncoloog voor haar verdere behandeling te bespreken. Maar niets was minder waar. Nekrasov ging slechts om één reden mee.

Omdat ze geloofde dat de ziekte was veroorzaakt door haar borst­implantaten wilde Eva die laten verwijderen. Maar Nekrasov had haar duidelijk gemaakt dat daarvan geen sprake kon zijn. Hij had een flink bedrag besteed om haar perfecte tieten te geven en hij piekerde er niet over een of andere Franse arts over de verwijdering van die implantaten te laten beslissen.

Sterker nog, na een huwelijk van een paar jaar en een paar kinderen waren haar tieten zo ongeveer het enige wat hij nog aantrekkelijk aan haar vond.

Eva zoop als een ketter, rookte als een schoorsteen en at precies waar ze trek in had. In het begin van hun huwelijk was ze een verbluffende schoonheid geweest, de ster van Moskou. De Russische president zelf, al sinds zijn kindertijd Nikolais beste vriend, had er weinig subtiel op gehint dat hij haar als zijn maîtresse zou hebben binnengehaald als ze niet bevriend waren geweest. Maar opeens had ze geen enkele moeite meer gedaan.

Misschien kwam het door de stress van het moederschap. Maar omdat Nikolai niet blind was, zag hij dat veel echtgenotes van zijn leeftijdgenoten zich juist enorm om hun uiterlijk bekommerden. Ze hadden een heel leger aan diëtisten, privékoks, personal trainers en plastische chirurgen tot hun beschikking. En door die eindeloze diëten, fitnessoefeningen en botoxinjecties leken ze de veroudering niet alleen binnen de perken te kunnen houden, maar soms zelfs terug te kunnen dringen. Maar dat gold niet voor Eva.

Al voordat ze aan kanker bleek te lijden was ze afgegleden. De aanblik was triest geweest. Hoezeer hij haar ook probeerde aan te moedigen, ze verwaarloosde zichzelf steeds meer. Haar gezondheid verslechterde en ze zag er steeds beroerder uit. En nu wilde ze van de implantaten af.

Nekrasov geloofde wel dat hij van zijn vrouw hield. Ze was tenslotte de moeder van zijn kinderen, maar behalve haar uiterlijk was ook hun seksleven in een diep dal beland. Vroeger hadden ze ongelooflijk hartstochtelijke vrijpartijen beleefd, waarbij niets te dol was. In het begin maakten ze zoveel lawaai dat de buren de politie belden. Dat waren mooie tijden geweest, maar dat was lang geleden. Heel lang geleden.

---