Page 33 of Near Dark

‘Dat betekent dat ik de intel aan mijn meerderen zou overbrengen,’ antwoordde Sølvi, rekening houdend met Hayes’ voorkeur om de regels te volgen.

Decia-agent leunde achterover in haar stoel, tilde haar champagneglas op en zei: ‘Dan kan ik je niet helpen’, waarna ze een tijdlang van haar champagne nipte.

‘Wacht even! Wat zeg je?’ De Noorse was een moment lang confuus.

‘Sølvi, ik ken jou. Jij wilt je mentor wreken. Mijn regering wil een waardevolle inlichtingenagent beschermen. Onze doelen lopen parallel.’

‘Wat is dan het probleem?’

‘Als Carls moordenaar eenmaal is geïdentificeerd, zullen de Verenigde Staten die informatie als eerste willen hebben. Als je die aan denisgeeft, zullen ze die voor zichzelf houden. Dat weet ik en dat weet jij ook. We hebben een mandaat van het Witte Huis om nu meteen vol gas te geven.’

‘Waarom nu al? Waarom zo plotseling?’

‘Dat ligt ingewikkeld,’ zei Hayes.

‘In ons vak is het toch altijd ingewikkeld? Kom maar op.’

‘Als een vijandige natie Noorwegen binnenvalt, kunnen we er niet langer op vertrouwen dat onze burgers het nakomen van onze verplichtingen uit hoofde van artikel 5 van hetnavo-verdrag zouden steunen, en onze politici al helemaal niet. Amerikanen zijn het zat om oorlog te voeren.’

Sølvi was verbluft. ‘Dus je zegt dat de Verenigde Staten bij een invasie van Noorwegen helemaal niets zouden ondernemen? Dus de regel dat een aanval op éénnavo-lid een aanval op allenavo-leden is, geldt niet meer?’

‘Geloof me, ik vind het ook weerzinwekkend, maar dat is zeker een optie.’

‘Het is ook verdomd hypocriet,’ zei ze op steeds bozere toon. ‘Sinds de oprichting van denavoin 1949 is het wederzijdse verdedigingspact van artikel 5 slechts één keer ingeroepen. Eén keer, verdomme.’

‘Dat weet ik,’ antwoordde Hayes.

‘Door wie dan?’ zei Sølvi fel. ‘Wie riep er: “We zijn aangevallen en nu moet denavoons te hulp schieten”?’

Hayes keek haar strak aan en antwoordde: ‘Amerika, direct na 9/11.’

Precies,’ bevestigde de Noorse. ‘Er zijn toen drieduizend mensen omgekomen. Het was een vreselijke aanval. De beschaafde wereld walgde ervan. En weet je wat? Noorwegen was er trots op om samen met de Amerikaanse bondgenoot de strijd aan te gaan.

Maar ondanks de Noorse doden en het bloedvergieten na 9/11 vertel je me nu dat als ons land zou worden binnengevallen en er buitenlandse soldaten door onze straten zouden lopen die onze huizen bezetten, onze bedrijven platbranden en onze regering omverwerpen, dat Amerika Noorwegen mogelijk niet te hulp zou schieten?’

‘Inderdaad,’ antwoordde Hayes. ‘Hoe verschrikkelijk dat ook klinkt, dat is inderdaad de strekking van mijn woorden. We zitten in onbekend politiek vaarwater. Wij allemaal. Dat weet je. We kunnen dus ofwel de realiteit negeren, ofwel de feiten onder ogen zien. De Verenigde Staten hebben ervoor gekozen om de feiten onder ogen te zien.

Amerika is bereid alles te doen om te voorkomen dat een van ons in een oorlog wordt meegesleept.’

‘Wat betekent dat precies?’

‘Dat betekent dat we zwerende puisten niet laten dooretteren. Zodra we er een vinden, gaan we ter plaatse en snijden die open. We zijn van mening dat een onsje preventie veel minder kost dan een pondje behandeling. Zo ziet de nieuwe Koude Oorlog eruit.’

Sølvi liet het allemaal op zich inwerken. De wereld veranderde snel, daar had Hayes gelijk in. Deels kwam dat door organische factoren, als reactie op de snelle technologische vooruitgang en de globalisering. Maar een deel ervan was veroorzaakt door onmensen, die bedreven waren in propaganda en informatieoorlogvoering. Ze maakten gebruik van de onderlinge verdeeldheid in een land en zetten burgers op tegen elkaar, tegen de overheid en tegen hun instituties. Ze waren vastbesloten om zoveel mogelijk chaos, wantrouwen en verdeeldheid te zaaien.

Rusland behoorde tot de ergste boosdoeners. En het enige waar Rusland een even grote hekel aan had als de Verenigde Staten was denavo. Het land beschouwde elk van beide als een existentiële bedreiging en ondernam dagelijks acties om beide te ondermijnen.

‘En het wordt alleen maar meedogenlozer,’ voegde decia-agent eraan toe. ‘Als Noorwegen wil overleven, zal het veel Carl Pedersens nodig hebben, agenten die bereid zijn tot het uiterste te gaan om te slagen. Maar die agenten zullen moeten uitzoeken hoe Oslo de aantijgingen geloofwaardig kan ontkennen, want Noorwegen zou veel meer willen doen dan het zich strategisch kan permitteren. Dat geldt des te meer als het om represaillemaatregelen tegen Rusland gaat, als dat land hierachter zit.’

‘Dus wat je me kunt aanbieden, is de gelegenheid om alles geloofwaardig te ontkennen?’

‘Ik bied je een kans om de moordenaar van Carl op te sporen. Dat wil je toch, of niet? Het enige wat ik in ruil daarvoor vraag is dat je ons als eerste inlicht als je iets ontdekt. Quid pro quo. Het interesseert me niet wat je allemaal aan denisvertelt, zolang deciahet maar als eerste verneemt. Oké?’

Sølvi werd als het ware ingelijfd. Als ze met deze deal akkoord ging, stelde ze deciaboven haar eigen organisatie, wat volledig in strijd met haar eed was.

Maar tegelijk was ze geïntrigeerd. Ze had geen idee over welke informatie Hayes beschikte en wist ook niet of er iets nuttigs bij zat. Dat moest de praktijk uitwijzen.

‘Oké,’ zei ze, terwijl ze de glazen bijvulde en naar de ober gebaarde dat hij nog een fles moest brengen. ‘Ik hap. Wat weet je?’

---