Page 106 of Near Dark

Hij stelde echter wel een collega voor die hen volgens hem uitzonderlijk goed kon begeleiden en een geweldige rondleiding langs de D-daystranden kon verzorgen, of langs andere plaatsen in Normandië die ze wilden bezoeken. Hij had haar naam en telefoonnummer gegeven, evenals een link naar haar profiel op Normandy Guides.com.

Het was dan wel geen homerun, maar ze waren in elk geval nog niet helemaal verslagen. Ze zaten nog in de wedstrijd, maar wel met de nodige afstand tot hun doelwit. Totdat ze betere opties vonden, was de nieuwe gids, Dominique Loiseau geheten, de beste weg naar het doel.

Terwijl Sølvi van boord ging en naar de terminal voor particuliere vliegtuigen liep om de huurauto op te halen, bleef Harvath aan boord om aan Nicholas door te geven welke spullen hij nog van hem nodig had. Toen hij daarmee klaar was, verbrak hij de verbinding en stapte eveneens uit.

Het was een heerlijke ochtend, zonnig en warm. Ze bevonden zich op nog geen tien kilometer afstand van de kust; zo dichtbij dat hij het oceaanzout kon ruiken dat door de wind werd meegevoerd, vermengd met de geur van grasland en appelboomgaarden. Niet zonder reden hadden Winston Churchill, Picasso en zelfs T.E. Lawrence deze Franse regio flink geromantiseerd.

Terwijl de crew de uitrusting van boord bracht, bleef Harvath op het betonnen platform staan en draaide hij zijn gezicht naar de zon toe. Het was heerlijk om buiten te zijn. Het was ook heerlijk om te ademen.

Hij genoot zo lang mogelijk van de zonnewarmte en de oceaangeuren. Hij wist niet wanneer hij weer de kans zou krijgen om zijn ogen te sluiten en simpelweg alleen maar levend te zijn.

Het moment duurde niet lang. Een paar seconden later hoorde hij een auto naderen. Toen hij zijn ogen opende, zag hij dat Sølvi in een zwarte Land Rover Discovery aan kwam rijden.

‘Waag het niet de woorden “Noors meisje” of “upgrade” uit te spreken,’ zei hij toen ze de auto in de parkeerstand zette en eruit sprong.

Ze knipoogde naar hem en lachte haar perfect rechte witte tanden bloot in een elektriserende duizendmegawattgrijns, waarna ze de kofferbak opende en de vliegtuigcrew liet zien waar ze alles moesten neerleggen. Harvath kon alleen maar zijn hoofd schudden.

Nadat de uitrusting was ingeladen, ging hij op de passagiersstoel zitten en reden ze het vliegveld af.

‘Waarheen?’ vroeg Sølvi.

Harvath keek op zijn horloge. ‘Laten we naar Omaha Beach gaan,’ zei hij, en hij startte het navigatiesysteem van de auto op om hun bestemming in te voeren. ‘Ik zal de gids bellen en vragen wanneer we met haar kunnen afspreken.’

Zodra het gps-systeem de rit van twee uur en elf minuten in kaart had gebracht, drukte Sølvi het gaspedaal verder in en voegde ze in in het verkeer.

Harvath checkte zijn berichten en haalde de bijlage van de recente e-mail van Nicholas binnen.

Vervolgens opende hij WhatsApp, bekeek zijn nieuwe profiel en zag dat daaraan zowel de valse naam als het aliastelefoonnummer waarom hij had gevraagd was gekoppeld.

Op NormandyGuides.com had Dominique Loiseau haar mobiele telefoonnummer en e-mailadres vermeld, en ze liet ook weten dat ze via WhatsApp bereikbaar was. Harvath voerde haar nummer in in de app in en belde haar op. Ze antwoordde bij de tweede keer overgaan.

‘Madame Loiseau,’ zei hij, ‘mijn naam is David Owen. Neem me niet kwalijk dat ik zo vroeg bel, maar ik wilde u spreken voordat u misschien druk bent. Monsieur Aubertin dacht dat u misschien onze gids zou kunnen zijn bij een bezoekje aan de Utah- en Omaha­stranden?’

‘Ja, hij sms’te me dat ik misschien van u zou horen,’ antwoordde ze. ‘U en uw vrouw komen uit Canada, nietwaar?’

‘Inderdaad. Ontario, om precies te zijn. We hoopten u over een paar uur op Omaha Beach te kunnen treffen en daar te beginnen. Wat dacht u daarvan?’

‘Helaas heb ik vanmiddag al een rondleiding op Mont-Saint-Michel afgesproken,’ antwoordde de vrouw. ‘Als ik met u de stranden zou bezoeken, kan ik niet op tijd terug zijn.’

Verdomme, dacht Harvath.

‘Maar als u Mont-Saint-Michel toch graag wilt bekijken,’ voegde ze eraan toe, ‘kan ik u vanochtend een privérondleiding geven, en als ik nog wat heen en weer kan schuiven, kunnen we morgen de Omaha- en Utahstranden bekijken. Schikt dat?’

Achter het stuur knikte Sølvi bevestigend.

Harvath glimlachte en zei in zijn telefoon: ‘Is Mont-Saint-Michel een bezoek waard?’

Hij kon bijna zien hoe de gids met haar ogen rolde en antwoordde: ‘Neem van mij aan dat het de moeite waard is. Als u ontevreden bent, is het gratis. Dan breng ik niets in rekening. Wat vindt u daarvan?’

‘Heeft u een momentje? Ik moet het even aan mijn vrouw vragen.’

Hij zette de telefoon op stil, keek Sølvi aan en lachte weer.

‘Je bent vreselijk,’ zei ze.

‘Ik wil niet te gretig lijken.’

‘Je lijkt wel een idioot. Bedank haar, neem haar aanbod aan en vraag waar ze ons wil ontmoeten.’

---